„Zapłaciłem piętnaście tysięcy dolarów za tę kolację” – powiedziałem, zaskoczony, jak równy był mój głos. „Indyk, wino, kwiaty – wszystko. Moje pieniądze”.
Moja mama zaśmiała się cichutko, z trzaskiem przypominającym pęknięcie szklanki. „Rodzina, kochanie. Nie skąpimy sobie grosza. To takie małostkowe «liczenie rachunków»”. Wypowiedziała te dwa ostatnie słowa, jakby były wulgarne. „Wychowaliśmy cię. Poświęciliśmy się dla ciebie. A teraz masz pretensje, żeby dołożyć się do zwykłego święta?”
Ale mgła, w której żyłem latami, zniknęła. Widziałem wszystko – wyraźnie, brutalnie.
Birkin Hermèsa zwisający z oparcia krzesła Lily – trzy, może cztery tysiące dolarów. Diamentowe kolczyki mojej mamy – po dwa karaty każda, co najmniej osiem tysięcy za parę. Rolex mojego ojca, kupiony zaledwie kilka miesięcy temu. Designerskie stroje dla dzieci z ekskluzywnych butików, które znałam aż za dobrze. Wszystko to finansowałam ja: „pożyczki tymczasowe”, „nagłe wypadki”, „krótkoterminowa pomoc”, której nigdy nie spłacałam. Byłam ich chodzącym kontem bankowym, po cichu zasilając ich budżet, powtarzając sobie, że tak właśnie robią dobre córki.
A pośród tego całego komfortu i nadmiaru, mój syn omal nie umarł na ich progu.
Danny poruszył się w moich ramionach, oddychając szybko i płytko. Musiałam go porządnie ogrzać, dokładnie zbadać i ewentualnie zabrać na ostry dyżur, jeśli jego temperatura nie będzie rosła. Ale zanim wyjdę, musiałam ich wysłuchać.
„To się dziś skończy” – powiedziałem.
Uśmiech mojej mamy nie znikał. „Och, Olivio, zawsze byłaś nadwrażliwa. Zabierz go do domu, daj mu gorącą czekoladę i idź spać. Kiedy poczujesz się lepiej, porozmawiamy o tym jak dorośli”.
W ogóle nie spałem.
Siedziałam na skraju łóżka Danny’ego z termometrem i pielęgniarską czujnością, badając go co trzydzieści minut, jakby był kolejnym pacjentem w stanie krytycznym. O trzeciej nad ranem temperatura wzrosła mu z powrotem do 36,5°C, wracał mu kolor skóry, a dreszcze ustały. Ale mój umysł nie chciał się uspokoić. Wciąż widziałam jego sine usta, słyszałam głos ojca broniącego tego jako „tradycji”, obserwowałam chłodny, wyrachowany uśmiech matki.
W piątek rano o 7:15 zadzwonił dzwonek do drzwi. Wiedziałem, że to nastąpi. Po prostu nie sądziłem, że stanie się to tak szybko.
