Celowała idealnie. Poczucie winy pracującej matki – wyciągnęła, wyostrzyła i rzuciła prosto w moją pierś.
Mój ojciec odchrząknął. Henry Bennett – siedemdziesięcioletni, emerytowany farmaceuta, diakon w kościele, ukochany przez sąsiadów. Przez dekady stał za ladą apteczną w wyprasowanym białym fartuchu, rozdając recepty i ojcowskie rady, jakby był moralnym kręgosłupem społeczności. Teraz odchylił się na krześle, z zaciśniętymi palcami, z głosem jak z kamienia.
„Olivio, moja matka stosowała tę metodę. Jej matka stosowała ją przed nią. Tak mnie wychowano”. Przesunął dłonią po stole – po indyku, którego ufundowałam, po winie, za które zapłaciłam. „Dzisiejsze dzieci są miękkie. Nadopiekuńcze. Lekkie przeziębienie uczy je przetrwać. Buduje charakter. Sprawia, że stają się twardsze”. Jego wzrok utkwiony był we mnie, niewzruszony. „Rozejrzyj się. Jesteśmy rodziną. Naprawdę myślisz, że zrobilibyśmy mu krzywdę?”
Zerknąłem na trójkę dzieci Lily – Chloe, Avę i Noaha – siedzących sztywno na krzesłach. Osiem, sześć i dziesięć lat. W domu było przyjemnie ciepło, termostat wskazywał dwadzieścia dwa stopnie, ale wszystkie trzy miały długie rękawy. Rękawy Chloe zakrywały całe nadgarstki. Ava coraz bardziej je ściągała.
Przeszedł mnie dreszcz innego rodzaju.
„Zdejmij sweter, Chloe” – powiedziałam cicho.
Poderwała gwałtownie głowę. Jej oczy były szeroko otwarte, przestraszone. „Zimno mi”.
„W domu jest dwadzieścia dwa stopnie, Olivio. Dość tego” – warknęła Lily. „Denerwujesz ją”.
Zignorowałem ją. Obszedłem stół dookoła i delikatnie położyłem dłoń na ramieniu Chloe. Wzdrygnęła się – nieznacznie, mimowolnie, ale nie dało się jej pomylić. Podciągnąłem jej rękaw.
Na jej przedramieniu było pełno małych, okrągłych śladów – wyblakłych, gojących się, ale natychmiast rozpoznawalnych. Blizny po odmrożeniach. Takie, które powstają, gdy zbyt długo leży się na zimnie.
„Jak długo ostatnio byłaś na zewnątrz, kochanie?” – zapytałam cicho.
Dolna warga Chloe zadrżała. Jej wzrok przeskakiwał z matki na ojca i z powrotem na mnie. „Ja… ja nie pamiętam”.
„Ona dramatyzuje” – powiedziała spokojnie mama, biorąc kolejny łyk wina. „To od zabawy na śniegu. Dzieciaki zapomniały się wysuszyć. To nic takiego”.
Spojrzałam na Avę, a potem na Noaha. Oboje ściskali rękawy jak zbroję. Nie musiałam patrzeć na ich ramiona. Już wiedziałam. To nie był jednorazowy błąd. Nie chodziło tylko o Danny’ego. To był system, rutyna. Rytualne okrucieństwo, które trwało dłużej, niż chciałam sobie wyobrazić – a ja tego nie dostrzegałam. Albo sobie na to nie pozwoliłam.
