17:47 — Danny wyszedł na werandę i zapukał, jego oddech unosił się w powietrzu białym kłębem.
17:53 — zapukał mocniej.
18:02 — płakał, jego głos był cienki i zdesperowany. „Babciu, proszę, zimno mi. Proszę, wpuść mnie”.
18:19 — osunął się po drzwiach, wciąż się trzęsąc.
18:34 — zamarł przeraźliwie.
„Czterdzieści siedem minut” – powiedziałem spokojnie. „Moje dziecko zostało na zewnątrz przez czterdzieści siedem minut”.
Nacisnąłem przycisk nagrywania w aplikacji audio w telefonie i wsunąłem go z powrotem do kieszeni, ekranem do wewnątrz. Po dwudziestu siedmiu latach pracy w medycynie nauczyłem się jednej absolutnej zasady:
Dokumentuj wszystko.
„Walał w drzwi” – powiedziałam podniesionym głosem. „Płakał. Słyszałeś go”.
Lily, moja młodsza siostra, przewróciła oczami w ten swój typowy nastoletni sposób, z którego nigdy nie wyrosła. Nadal żyła z naszych rodziców, nadal traktowała mnie, jakbym była wiecznym problemem.
„O mój Boże, Olivio, przesadzasz. Spójrz na niego – jest w porządku. Dzieciaki szybko wracają do formy”.
„Temperatura jego ciała wynosi prawdopodobnie około dziewięćdziesięciu dwóch stopni” – odpowiedziałem beznamiętnie. „Dajcie mu jeszcze godzinę, a będziemy mówić o uszkodzeniu mózgu”.
Lily pomachała mi kieliszkiem wina, a karmazynowe Bordeaux niebezpiecznie obmywało brzeg. „Ale dramatycznie. Jesteś pielęgniarką, nie lekarką. I prawie w ogóle nie bywasz. Ciągle jesteś w szpitalu, zamiast być jego matką”.
