rodziców – wciąż za mało. Nie mieli już wyboru.
„Ile?” – zapytałem. To zawsze była moja rola w rodzinie – ta, która wszystko naprawia.
Wyszeptała to, jakby przyznawała się do grzechu. „Dwadzieścia pięć tysięcy”.
Prawie połowa moich oszczędności. Połowa nowo odkrytej wolności. Ale to była moja siostra – dziewczyna, która chowała się w moim łóżku podczas burzy, kobieta, która wspierała mnie przez rozwód. Powiedzenie „nie” wydawało się nie do pomyślenia. Więc się zgodziłam.
