Nazywam się Olivia Bennett. Mam pięćdziesiąt pięć lat i od dwudziestu siedmiu lat pracuję jako pielęgniarka oddziałowa na oddziale ratunkowym w Boston Memorial Hospital. Widziałam złamane ciała, złamane serca i rozbite rodziny w jednej chwili. Naprawdę wierzyłam, że nic już mnie nie zaszokuje. Myliłam się.
Tego wieczoru Święta Dziękczynienia wjechałem na podjazd dokładnie o 18:43. Moja zmiana trwała długo – kolizja kilku samochodów na Route 93, ciężkie obrażenia, nieustanny chaos, który sprawia, że święta znikają z pamięci. Wysiadłem z samochodu wyczerpany, a po moim fartuchu wciąż unosił się zapach antyseptyku i zwietrzałej kawy. Marzyłem tylko o tym, żeby zobaczyć syna, zjeść resztki i paść na łóżko.
Ale gdy tylko moje stopy dotknęły chodnika, przerażenie uderzyło mnie jak lód. Lampa na ganku rozbłysła, rzucając cienkie, szkieletowe cienie na schody. A tam, skulona przy drzwiach, stała mała postać, którą natychmiast rozpoznałem.
Danny.
Miał na sobie tylko cienką szarą koszulkę i niebieskie bawełniane szorty – tę samą piżamę, którą miał na sobie rano, kiedy odwoziłem go do rodziców. Bez kurtki. Bez butów. Tylko mały chłopiec, który skulił się w sobie, trzęsąc się tak mocno, że widziałem go z połowy podwórka. Temperatura wynosiła dwadzieścia osiem stopni. Słyszałem prognozę pogody w drodze do domu – rekordowo zimno jak na listopad, a wiatr jeszcze pogarszał sytuację.
